"Είδα σήμερα...wwdi
την ταινία του Δημητρη Αθανιτη "Invisible /Αόρατος"...
Προσωπο και τοπια απο κοινού, η ταινια έχει τη δυναμη ομως να τα "εξειδανικευει",να τα κανει ποιητικά, δίνοντας τους μια σχεδόν υπαρξιακή διάσταση....Και η ποίηση ...που έχει τη δυναμη τελικα να φωτίζει τα σκοτάδια! Τίποτε λιγοτερο,τίποτε περισσότερο!...Η ποίηση που ενω παιρνει αποσταση απο την " σκηνοθετημένη" συγκινηση,ωστοσο φέρνει (αυθορμητα) δάκρυα στα μάτια***..........φμ
(φωτεινή μαργαρίτη)
Είδα σήμερα...wwdi
την ταινία του Δημητρη Αθανιτη "Invisible /Αόρατος"... Η σκληρή ιστορία ενός έκπτωτου ήρωα, που στερείται μια προς μια όλες τις ιδιότητες και τις ταυτοτητες, οι οποιες δίνουν τελικά ουσία και " ορατο" κοινωνικο ιχνος και στιγμα στην ανθρώπινη ύπαρξη.Με αλλά λογια ένας ήρωας που τα χάνει όλα και στο τέλος χάνει και τη δουλειά του...Μια σκληρη ιστορία απιθανης απλοτητας, οπου ο σκηνοθέτης,όπως μου φάνηκε, δεν ηθελε να εστιασει τοσο στην ιστορια, οσο στην"μπαναλιτε" της αγριας καθημερινότητας του ήρωα του...Ο οποιος ήρωας του κινείται συνεχως, δραματικα φορτισμενος αλλα ταυτοχρονα και σαν υπνωτισμενος,περαν του καλου και του κακου...Κινειται συνεχως σε τοπία πληκτικα έως θανάτου, σχεδόν αόρατα κι αυτα ( οπως κι εκεινος), πέραν του ωραιου η του άσχημου (σε οσους τον αναγνωρισουν,είναι ο Ασπρόπυργος που πρωταγωνιστεί στην ταινία ...ως "τόπος ομως της απουσίας του τόπου" όπως θαλεγε ο Ζ.Περέκ)...Προσωπο και τοπια απο κοινού,η ταινια έχει τη δυναμη ομως να τα "εξειδανικευει",να τα κανει ποιητικά, δίνοντας τους μια σχεδόν υπαρξιακή διάσταση....Τοσο που σκεφτομουνα τελικα μήπως είναι ενα είδος νεου- εξπρεσιονισμού αυτό το ειδος της τεχνης...το έχω σκεφτεί και με αλλες αφορμές τελευταία... Μπορεί να μην έχει σχέση με τον παλιό εξπρεσιονισμό ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, ωστόσο η έκφραση γίνεται παλι πρωταρχική- ως έκφραση της ανθρώπινης ουσίας περα απο την αντιθεση αναμεσα στο ωραιο η στο άσχημο....Και η ποίηση ...που έχει τη δυναμη τελικα να φωτίζει τα σκοτάδια! Τίποτε λιγοτερο,τίποτε περισσότερο!...Η ποίηση που ενω παιρνει αποσταση απο την " σκηνοθετημένη" συγκινηση,ωστοσο φέρνει (αυθορμητα) δάκρυα στα μάτια***..........φμ
***Είδα την ταινία στον κινηματογραφο Πάλας,στο Παγκράτι... κινηματογράφος του 1925, " που ψυχαγωγεί και τερπει"...Η απόλυτη ετεροτοπια!!Βγαίνοντας απο την αίθουσα με τον απίθανο διάκοσμο εποχης, δεν ήξερα για
πολλη ωρα που ακριβως βρίσκομαι...
την ταινία του Δημητρη Αθανιτη "Invisible /Αόρατος"...
Προσωπο και τοπια απο κοινού, η ταινια έχει τη δυναμη ομως να τα "εξειδανικευει",να τα κανει ποιητικά, δίνοντας τους μια σχεδόν υπαρξιακή διάσταση....Και η ποίηση ...που έχει τη δυναμη τελικα να φωτίζει τα σκοτάδια! Τίποτε λιγοτερο,τίποτε περισσότερο!...Η ποίηση που ενω παιρνει αποσταση απο την " σκηνοθετημένη" συγκινηση,ωστοσο φέρνει (αυθορμητα) δάκρυα στα μάτια***..........φμ
(φωτεινή μαργαρίτη)
Είδα σήμερα...wwdi
την ταινία του Δημητρη Αθανιτη "Invisible /Αόρατος"... Η σκληρή ιστορία ενός έκπτωτου ήρωα, που στερείται μια προς μια όλες τις ιδιότητες και τις ταυτοτητες, οι οποιες δίνουν τελικά ουσία και " ορατο" κοινωνικο ιχνος και στιγμα στην ανθρώπινη ύπαρξη.Με αλλά λογια ένας ήρωας που τα χάνει όλα και στο τέλος χάνει και τη δουλειά του...Μια σκληρη ιστορία απιθανης απλοτητας, οπου ο σκηνοθέτης,όπως μου φάνηκε, δεν ηθελε να εστιασει τοσο στην ιστορια, οσο στην"μπαναλιτε" της αγριας καθημερινότητας του ήρωα του...Ο οποιος ήρωας του κινείται συνεχως, δραματικα φορτισμενος αλλα ταυτοχρονα και σαν υπνωτισμενος,περαν του καλου και του κακου...Κινειται συνεχως σε τοπία πληκτικα έως θανάτου, σχεδόν αόρατα κι αυτα ( οπως κι εκεινος), πέραν του ωραιου η του άσχημου (σε οσους τον αναγνωρισουν,είναι ο Ασπρόπυργος που πρωταγωνιστεί στην ταινία ...ως "τόπος ομως της απουσίας του τόπου" όπως θαλεγε ο Ζ.Περέκ)...Προσωπο και τοπια απο κοινού,η ταινια έχει τη δυναμη ομως να τα "εξειδανικευει",να τα κανει ποιητικά, δίνοντας τους μια σχεδόν υπαρξιακή διάσταση....Τοσο που σκεφτομουνα τελικα μήπως είναι ενα είδος νεου- εξπρεσιονισμού αυτό το ειδος της τεχνης...το έχω σκεφτεί και με αλλες αφορμές τελευταία... Μπορεί να μην έχει σχέση με τον παλιό εξπρεσιονισμό ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, ωστόσο η έκφραση γίνεται παλι πρωταρχική- ως έκφραση της ανθρώπινης ουσίας περα απο την αντιθεση αναμεσα στο ωραιο η στο άσχημο....Και η ποίηση ...που έχει τη δυναμη τελικα να φωτίζει τα σκοτάδια! Τίποτε λιγοτερο,τίποτε περισσότερο!...Η ποίηση που ενω παιρνει αποσταση απο την " σκηνοθετημένη" συγκινηση,ωστοσο φέρνει (αυθορμητα) δάκρυα στα μάτια***..........φμ
***Είδα την ταινία στον κινηματογραφο Πάλας,στο Παγκράτι... κινηματογράφος του 1925, " που ψυχαγωγεί και τερπει"...Η απόλυτη ετεροτοπια!!Βγαίνοντας απο την αίθουσα με τον απίθανο διάκοσμο εποχης, δεν ήξερα για
πολλη ωρα που ακριβως βρίσκομαι...
No comments:
Post a Comment